Urodził się 19 lutego 1473 roku w Toruniu, zmarł 70 lat później we Fromborku. I był… rewolucjonistą. Określenie “revolutionibus orbium coelestium” – oznaczające w przypadku dzieła Kopernika po prostu “obroty ciał niebieskich” – z czasem zaczęło żyć własnym życiem i oznaczać gwałtowne i ważne zmiany w czymś, czyli po prostu rewolucję.
Zanim jednak Kopernik został rewolucjonistą, najpierw był uczniem i studentem. Podstawy wiedzy zdobywał w rodzinnym Toruniu, w szkole przy obecnej Katedrze świętych Janów. Jako osiemnastolatek w 1491 roku wyjechał do Krakowa, by studiować na tamtejszej Akademii. Następnie kontynuował naukę na uniwersytetach włoskich, w Bolonii i Padwie. Nie studiował jednak astronomii, a prawo i medycynę. Astronomia stanowiła jego hobby.
Przyjął też niższe święcenia, co dało mu podstawę do utrzymania. Został bowiem kanonikiem kapituły warmińskiej, która zresztą sfinansowała jego medyczne studia. Po powrocie do Polski do zadań Kopernika należało więc administrowanie dobrami kapituły oraz leczenie jej członków.
Ostatnie lata życia Kopernik spędził we Fromborku, prowadząc przede wszystkim swoje obserwacje astronomiczne.